Winston & Ramon
Door: Sheil
Blijf op de hoogte en volg Sheila
25 November 2014 | Suriname, Lelydorp
Niet meer dan 16 kg hoopte ik in mijn rugzak te stoppen, maar blijkbaar moet ik mijn Engels werkboek, grime en toneelboekjes mee en nóg een broek, waardoor ik moet proppen en er toch 21 op de teller bij de bagagebak op Schiphol verschijnt. Nog steeds onder de 23 dus ok. Met mijn ouders in het kielzog, die mij naar Schiphol brachten, is het toch nog aardig tippelen tussen vertrekhal 3 - waar ik mijn toeristenkaart haal en vertrekhal 2 – de KLM bagagedrop…
Wat een drukte bij de gate, dit toestel gaat wel vol en betekent helaas geen business class voor mij. Toch krijg ik een bonus! Al wachtend in de rij, word ik getrakteerd op Ramon Beuk en iets verderop Winston Bogarde. Laatstgenoemde had ik wel eens aan de telefoon gehad en liet ik nu toch snel links liggen voor eerstgenoemde, over wie ik notabene voor vertrek fantaseerde dat we samen in Suriname zouden koken voor zijn tv programma… nu staat hij voor mijn neus en het enige wat ik kan doen is glimlachen naar de BEUK in koeienletters geschreven op zijn handbagage….gemiste kans! Beuk; voor menig Surinamer een volslagen onbekende maar in ons land een uiterst charmante tv kok.
Een ieder die onlangs nog gevlogen heeft weet dat de bagagecheck een verscherpte is geworden. Riemen af, sleutels en los geld in een bakje, telefoons, laptops en camera’s in een bakje. Schoenen hoeven dit keer niet uit en ook het fouilleren gaat aan mijn neus voorbij want het detectiepoortje slaat geen alarm. Oe dan nog langs Snuf de hond, ook die vindt mijn tas gelukkig niet lekker ruiken. Blijkbaar komt iedereen ongeschonden langs Snuf, want we vertrekken maar iets later dan gepland, tegen 12 uur.
In het vliegtuig zit ik op plek 43c, aan het gangpad. Twee Surinaamse zusjes lachen naar me en zeggen dat hun zus aan de andere kant zit. Ze lijken er geen probleem mee te hebben, dus nestel ik me op mijn stoel. Als ik helemaal gesetteld ben, vragen ze schoorvoetend of ik toch met hun zuster wil ruilen. Ze hadden gehoopt dat ik zou voorstellen te ruilen. Maar natuurlijk, gut tja had ik ook kunnen vragen maar ze gaven net geen blijk van teleurstelling, eerder opluchting. Bleek het toch een hint te zijn haha. Weer wat geleerd; Surinaamse bescheidenheid. Terwijl de ene zuster de andere haalt, geeft de 3e aan mij toe niets waard te zijn zonder haar zusters. De 3 eenheid neemt opgelucht plaats, terwijl ik mij aan de andere kant van de pantry, voeg bij een Engelsman, een Hindoestaanse, en een clubje Creolen inclusief goed afgerichte kleuter met knalroze stiekjes in haar kroeskwikjes. Ze heeft een eigen plek, dat scheelt vast. De andere kids waaronder ook een duo in babykotjes zitten wat verder verspreid en laten af en toe van zich horen. Gelukkig geen nachtvlucht.
Eenmaal op mijn plek, constateer ik dat ik nu al in Suriname ben. Hier zit ik dan tussen de mensen die Suriname vandaag de dag vertegenwoordigen; Chinezen, Creolen, Javanen, Hindoestanen, een handjevol Nederlanders en een Engelsman.
Al gauw spreekt mijn zij-achterbuurman mij aan en telkens wanneer ik maar iets met mijn hoofd draai heeft hij gespreksstof, ach wel gezellig. Al snel ben ik een uitnodiging rijker voor het 50 jarig huwelijksfeest van zijn ouders, de volgende dag. Ach ja zo gaat dat volgens hem in Suriname. Aan de andere kant van het vliegtuig zit een gezellig kliekje dames. De KLM-wijn staat garant voor 4 uur non-stop leedvermaak, dus de Surinaamse Gooise vrouwen gieren en kirren het uit. Je zou denken tot irritatie van de naaste buren, maar dat valt reuze mee. Mijn Surinaamse buurman en ik kunnen er gelukkig ook smakelijk om lachen.
Mijn buurvrouw bij het raam at niet omdat ze vergeten was vega op te geven. Als ik dat eerder geweten had; net was er keuze voor vis. Ik bood haar maar aan mijn maaltijd te geven wanneer er keuze voor vis zou zijn. Dat was er natuurlijk niet bij de tweede maaltijd, dus beloofde de stewardess dat het vlees apart van de roti geleverd werd….weer mis. Gelukkig hebben de stewardessen altijd nog losse artikelen zoals brood voorradig. Ook een ijsje wordt ons geboden, ware het niet dat net bij ons de doos arriveert met de te laat uit de vriezer gehaalde exemplaren…ach smelt vanzelf in de hand.
Ondertussen gaat de tijd snel terwijl de vlucht compleet gemaakt wordt met; praten met de buren, Hello Goodbye kijken, naar de wolken gluren en lezen; Liften naar Suriname – bedankt collega’s, je snapt het boek is al als volslagen idioot bestempeld door mijn Surinaamse medereizigers…want dat kan toch niet?!
Bij aankomst mogen we de vliegtuigtrap af, nu zie je pas hoeveel mensen zich in het vliegtuig bevonden, iedereen verspreidt zich als mieren over het platform richting aankomsthal. Ik sta op de trap terwijl een warme deken van de nog ronkende motoren me om de oren waait. Grappig dat je dat als Nederlander denkt…
Welkom in Suriname!
Wat een drukte bij de gate, dit toestel gaat wel vol en betekent helaas geen business class voor mij. Toch krijg ik een bonus! Al wachtend in de rij, word ik getrakteerd op Ramon Beuk en iets verderop Winston Bogarde. Laatstgenoemde had ik wel eens aan de telefoon gehad en liet ik nu toch snel links liggen voor eerstgenoemde, over wie ik notabene voor vertrek fantaseerde dat we samen in Suriname zouden koken voor zijn tv programma… nu staat hij voor mijn neus en het enige wat ik kan doen is glimlachen naar de BEUK in koeienletters geschreven op zijn handbagage….gemiste kans! Beuk; voor menig Surinamer een volslagen onbekende maar in ons land een uiterst charmante tv kok.
Een ieder die onlangs nog gevlogen heeft weet dat de bagagecheck een verscherpte is geworden. Riemen af, sleutels en los geld in een bakje, telefoons, laptops en camera’s in een bakje. Schoenen hoeven dit keer niet uit en ook het fouilleren gaat aan mijn neus voorbij want het detectiepoortje slaat geen alarm. Oe dan nog langs Snuf de hond, ook die vindt mijn tas gelukkig niet lekker ruiken. Blijkbaar komt iedereen ongeschonden langs Snuf, want we vertrekken maar iets later dan gepland, tegen 12 uur.
In het vliegtuig zit ik op plek 43c, aan het gangpad. Twee Surinaamse zusjes lachen naar me en zeggen dat hun zus aan de andere kant zit. Ze lijken er geen probleem mee te hebben, dus nestel ik me op mijn stoel. Als ik helemaal gesetteld ben, vragen ze schoorvoetend of ik toch met hun zuster wil ruilen. Ze hadden gehoopt dat ik zou voorstellen te ruilen. Maar natuurlijk, gut tja had ik ook kunnen vragen maar ze gaven net geen blijk van teleurstelling, eerder opluchting. Bleek het toch een hint te zijn haha. Weer wat geleerd; Surinaamse bescheidenheid. Terwijl de ene zuster de andere haalt, geeft de 3e aan mij toe niets waard te zijn zonder haar zusters. De 3 eenheid neemt opgelucht plaats, terwijl ik mij aan de andere kant van de pantry, voeg bij een Engelsman, een Hindoestaanse, en een clubje Creolen inclusief goed afgerichte kleuter met knalroze stiekjes in haar kroeskwikjes. Ze heeft een eigen plek, dat scheelt vast. De andere kids waaronder ook een duo in babykotjes zitten wat verder verspreid en laten af en toe van zich horen. Gelukkig geen nachtvlucht.
Eenmaal op mijn plek, constateer ik dat ik nu al in Suriname ben. Hier zit ik dan tussen de mensen die Suriname vandaag de dag vertegenwoordigen; Chinezen, Creolen, Javanen, Hindoestanen, een handjevol Nederlanders en een Engelsman.
Al gauw spreekt mijn zij-achterbuurman mij aan en telkens wanneer ik maar iets met mijn hoofd draai heeft hij gespreksstof, ach wel gezellig. Al snel ben ik een uitnodiging rijker voor het 50 jarig huwelijksfeest van zijn ouders, de volgende dag. Ach ja zo gaat dat volgens hem in Suriname. Aan de andere kant van het vliegtuig zit een gezellig kliekje dames. De KLM-wijn staat garant voor 4 uur non-stop leedvermaak, dus de Surinaamse Gooise vrouwen gieren en kirren het uit. Je zou denken tot irritatie van de naaste buren, maar dat valt reuze mee. Mijn Surinaamse buurman en ik kunnen er gelukkig ook smakelijk om lachen.
Mijn buurvrouw bij het raam at niet omdat ze vergeten was vega op te geven. Als ik dat eerder geweten had; net was er keuze voor vis. Ik bood haar maar aan mijn maaltijd te geven wanneer er keuze voor vis zou zijn. Dat was er natuurlijk niet bij de tweede maaltijd, dus beloofde de stewardess dat het vlees apart van de roti geleverd werd….weer mis. Gelukkig hebben de stewardessen altijd nog losse artikelen zoals brood voorradig. Ook een ijsje wordt ons geboden, ware het niet dat net bij ons de doos arriveert met de te laat uit de vriezer gehaalde exemplaren…ach smelt vanzelf in de hand.
Ondertussen gaat de tijd snel terwijl de vlucht compleet gemaakt wordt met; praten met de buren, Hello Goodbye kijken, naar de wolken gluren en lezen; Liften naar Suriname – bedankt collega’s, je snapt het boek is al als volslagen idioot bestempeld door mijn Surinaamse medereizigers…want dat kan toch niet?!
Bij aankomst mogen we de vliegtuigtrap af, nu zie je pas hoeveel mensen zich in het vliegtuig bevonden, iedereen verspreidt zich als mieren over het platform richting aankomsthal. Ik sta op de trap terwijl een warme deken van de nog ronkende motoren me om de oren waait. Grappig dat je dat als Nederlander denkt…
Welkom in Suriname!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
